1-       توسعه پايدار كشاورزي با حفاظت از منابع طبيعي پايه و صيانت و توانمندسازي منابع انساني.
2-    تامين امنيت غذايي با تكيه بر توليد از منابع داخلي و نيل به خودكفايي در محصولات اساسي، ارتقاء سطح سلامت مواد غذايي تا استاندارد جهاني، اصلاح و بهينه نمودن الگوي مصرف و حمايت موثر از توليد و صادرات در محصولات داراي مزيت هاي نسبي و ايجاد مزيت هاي جديد (از جمله هدفمندنمودن يارانه ها در جهت توليد و صادرات).
3-    اصلاح ساختار و نظام بهره برداري بخش كشاورزي با تشويق كشاورزان به رعايت اندازه هاي فني – اقتصادي واحدهاي توليدي متناسب با نوع فعاليت و شرايط مختلف اجتماعي، اقتصادي و اقليمي كشور و تاكيد بر جهت گيري حمايتي دولت از اين سياست ها بويژه در واگذاري منابع آب و خاك.
4-    نوسازي نظام توليد كشاورزي بر مبناي دانش نوين و بومي سازي فناوري هاي روز، تربيت، حفظ و تجهيز نيروي انساني مورد نياز، توسعه و تقويت تعاوني ها و ساير تشكل هاي اقتصادي، اجتماعي، صنفي و تخصصي با مشاركت آحاد جامعه و رقابتي نمودن فعاليت ها در بخش.
5-       ارتقاء بهره وري از آب در توليد محصولات كشاورزي و استفاده علمي و بهره برداري بهينه از ساير نهاده هاي توليد.
6-    گسترش زيرساخت ها و ايجاد انگيزه براي جذب و توسعه سرمايه گذاري در بخش كشاورزي با پوشش مناسب بيمه، كاهش احتمال زيان توليد، اجراي سياست هاي حمايتي و متعادل كردن سطح سودآوري كشاورزي با ساير بخش هاي اقتصادي.
7-    حمايت موثر از ساماندهي فرآيند توليد و اصلاح نظام بازار محصولات كشاورزي با هدف بهبود رابطه مبادله بخش با ساير بخش ها، افزايش بهره وري، كاهش هزينه هاي توليد، رعايت قيمت تمام شده محصولات اساسي، تامين در آمد توليد كنندگان و منافع مصرف كنندگان و بهبود كيفيت مواد و فرآورده هاي غذايي.
8-    تخصيص يارانه هدفمند به بخش كشاورزي در جهت تحقق خودكفايي، حمايت از ساخت زيربناها، مراعات معيارهاي زيست محيطي، قابليت انعطاف در شرايط محيطي مختلف و ارتقاء قدرت رقابت در بازارهاي داخلي و بين المللي.
9-    ارتقاء سطح درآمد و زندگي روستاييان، كشاورزان و عشاير، توسعه پايدار روستاها و مناطق كشاورزي و رفع فقر با تقويت زيرساخت هاي مناسب توليد و تنوع بخشي و گسترش فعاليت هاي مكمل و اقتصادي بويژه صنايع تبديلي و روستايي و خدماتي نوين.